Buscar este blog

martes, 24 de marzo de 2009

Boiro

La última etapa del viaje por tierras gallegas fue a Cabo de Cruz – Ayuntamiento de Boiro… no lo conocía, está en la Ría de Arousa… si, es famosa por muchas cosas, pero yo prefiero recordarla por sus bateas de mejillones que me sorprendieron la primera vez que estuve cerca de ella.Por cierto, fue con motivo de la boda de un amigo, Javi, que por cierto, ahora vive por ahí cerca. En mi vida he comido tanto marisco… y a no ser que me inviten a otra boda por aquellos lares no creo que vuelva a comerlo… jajaja, increíbles estos gallegos comiendo marisco…


Bueno, pues como os decía, la Ría de Arousa tiene un montón de bateas de mejillón… yo no soy muy entendido en el tema, pero para los de tierra adentro, os daré un pequeño esbozo de cómo funciona el tema…Se trata de una serie de depósitos anclados en el fondo, depósitos vacíos, a modo de flotadores… de una estructura sujeta a esos depósitos cuelgan “cuerdas” que están “sembradas” de pequeños mejillones, a modo de “semilleros”… bien, pues con el tiempo esos mejillones crecen y proporcionan una buena pasta al propietario… bueno, no se cuantas cuerdas puede tener una BATEA, que es como se llama esa estructura, pero bastantes, si calculamos que cada “cuerda” puede tener aproximadamente 400 kg de mejillones…. ahí entenderéis que le barco encargado de subir el mejillón a la superficie tenga que tener una pequeña grúa… como la del barco de la foto inferior…


Tuve ocasión de pasear por ese pueblo de pescadores… y curiosamente vi como los vecinos se turnan para controlar sus “semilleros” de almeja, berberecho, etc.Al parecer el turismo y muchos furtivos se aprovechan del trabajo de otros para llevarse el fruto… (almejas, …)Vi una escultura que me llamó la atención, una mano con un bígaro o caracola de mar… y recordé que mis antepasados cántabros utilizaban ese bígaro para llamar a combate o a defenderse de los ataques de tribus extrañas. Incluso hay una danza que utiliza el bígaro para acompañarse, la Danza de Ibio.



Paseando por la playa me quedé alucinando del tamaño de las lapas, yo estoy acostumbrado a verlas pequeñitas, tan pequeñitas que mi “máquina de reñir” las usa para ponérsela en los ojos cuando toma el sol… pero aquí si te descuidas te tapan la cara…. JajajajaAdemás algunas tienen una simbiosis curiosa con las algas, como esta de aquí abajo que regalé a mi amiga Inuk, una lapa con melena.



También pude ver preparadas para su uso las nasas… trampa para pillar el marisco… me recordaron a las ratoneras que tenía mi abuelo en la cuadra para pillar a las ratas… el sistema es similar… boca ancha a modo de embudo que deja entrar y no salir…



Y en uno de los salientes de la roca hacia el mar, paseando con mi amigo el Cafetero, vimos un cruceiro, yo los había visto haciendo el Camino de Santiago, pero a la orilla del mar… y allá que fuimos.


Estaba curioso, tenía la patrona de los marinos, la Virgen del Carmen y a su vez tenía a Santiago…ahí los podéis ver…Además a Santiago le pusieron en su barquita… muy curioso.




De momento dejo la zona… a la que espero volver y a la que os recomiendo visitar… es una maravilla… su carne, sus frutos del mar,… inigualables, frescos y con un sabor exquisito… bueno, ya se que se nota mucho que soy de tijera, de buen comer, y si encima el material es como el que degusté… miel sobre hojuelas.


Y AHORA EN GALEGO:

A última etapa da viaxe por terras galegas foi a Cabo de Cruz concello de Boiro, non o coñecía, está na Ría de Arousa, si e famosa por moitas cousas, pero eu prefiro recordala polas súas bateas de mejillones que me sorprenderon a primeira vez que estiven preto dela. Por certo, foi con motivo da voda dun amigo Javi, que por certo, agora vive por aí preto. Na miña vida comín tanto marisco, e a non ser que me inviten a outra voda por aqueles lares non creo que volva comelo, jajaja, incribles estes galegos comendo marisco. Bo, pois como dicíavos, a ría de Arousa ten unha chea de bateas de mejillóns, eu non son moi entendido no tema, pero para os de terra dentro, dareivos un pequeno esbozo de como funciona o tema. Trátase dunha serie de depósitos anclados no fondo, depósitos baleiros, a modo de flotadores, dunha estrutura suxeita a eses depósitos colgan, cordas que están sementadas de pequenos mejillons, a modo de semilleiros… ben, pois co tempo eses mejillons crecen e proporcionan unha boa pasta ao propietario… bo, non se cantas cordas pode ter unha BATEA, que é como se chama esa estrutura, pero bastantes, se calculamos que cada corda pode ter aproximadamente 400 kg de mejillons entenderedes que o barco encargado de subir o mejillón á superficie teña que ter unha pequena grúa, como a do barco da foto inferior.


Tiven ocasión de pasear por ese pobo de pescadores, e curiosamente vin como os veciños turnanse pra controlar os seus semilleiros de almexa, berberecho, etc. Ao parecer o turismo e moitos furtivos aprovéitanse do traballo doutros para levarse o froito (a almexa, ?) Vin unha escultura que me chamou atención, unha man cun bígaro ou caracola de mar, e recordei que os meus antepasados cántabros utilizaban ese bígaro para chamar a combate ou a defenderse dos ataques de tribos estrañas. Ata hai unha danza que utiliza o bígaro para acompañarse, a Danza de Ibio.


Paseando pola praia quedeime alucinando do tamaño das lapas, eu estou afeito velas pequeniñas, tan pequeniñas que a miña máquina de reñir úsaas pra poñerlas nos ollos cando toma o sol, pero eiquí se che descoidas tápanche a cara. Jajajaja Ademais algunhas teñen unha simbiosis curiosa coas algas, como ista de abaixo que regalei á miña amiga Inuk, unha lapa conguedellas


Tamén puiden ver preparadas para o seu uso as nasas trampa para pillar o marisco recordáronme ás ratoneiras que tiña o meu avó na corte pra pillar ás ratas o sistema é igualiño boca ancha a modo de funil que deixa entrar e non saír.


E nun dos salientes da roca cara ao mar, paseando co meu amigo o Cafeteiro, vimos un cruceiro, eu vinos facendo o Camiño de Santiago, pero á beira do mar? e alá que fomos.


Erache curioso, tiña a patroa dos mariños, a Virxe do Carmo e á súa vez tiña a Santiago, aí podédelos ver.


Ademais a Santiago puxéronlle o seu barquiño, moi curioso.
De momento deixo a zoa á que espero volver e á que os recomendo visitar, é unha hermosura… a súa carne, os seus froitos do mar inigualables, frescos e cun sabor exquisito; xa se que notase moito que son de tixeira, de bo comer, e se encima o material é como o que degustéi… “mel sobre hojuelas”.

1 comentario:

Genín dijo...

Muy buen post, de verdad, y excelentes fotos, muy instructivo además.
Gracias.
Salud