Buscar este blog

viernes, 27 de marzo de 2009

Otro salto...

Si alguien cree que me gustan los aviones... se equivoca totalmente, pero para poder saltar el charco y para otras muchas cosas, sin disponer de mucho tiempo, se hace imprescindible.

No es este un viaje que tenía previsto para realizar "ya mismo", pero circunstancias familiares "empujan" un poco y... a coger vuelo.

Siempre que pongo algo de viajes me corta un poco... me corta por el hecho de pensar que se me pueda interpretar... de un modo distinto a lo que quiero expresar...En mi animo está el compartir la alegría de los preparativos y posterior disfrute con las fotografías... pero temo dar otra imagen.

Algunas de las personas que leen esto saben de lo que supone guerrear para sacar precios, buscar ofertas, acomodar días, ...desesperarse, ver de nuevo la luz,... hasta que por fin se va arreglando... cuando escribo esto, bastantes días antes de que lo publique, aún no tengo cerradas las visitas que haré y solamente tengo el pasaje y dos noches de hotel en el destino...


Nunca he viajado así, me gusta tener "atado y bien atado" todo el programa, pero esta vez... dicen que me voy a ahorrar dinero... ya os lo contaré.

A la vuelta os daré detalles y os mostraré fotos de los lugares que visite, que como digo... ahora mismo no estoy seguro de ninguno, solamente que cruzaré el charco, si el Supremo Hacedor asi lo dispone, y pasaré la cordillera de los Andes, que creo que sus cambios de presión hacen moverse al avion como una hoja...

Hasta la vuelta.

martes, 24 de marzo de 2009

Boiro

La última etapa del viaje por tierras gallegas fue a Cabo de Cruz – Ayuntamiento de Boiro… no lo conocía, está en la Ría de Arousa… si, es famosa por muchas cosas, pero yo prefiero recordarla por sus bateas de mejillones que me sorprendieron la primera vez que estuve cerca de ella.Por cierto, fue con motivo de la boda de un amigo, Javi, que por cierto, ahora vive por ahí cerca. En mi vida he comido tanto marisco… y a no ser que me inviten a otra boda por aquellos lares no creo que vuelva a comerlo… jajaja, increíbles estos gallegos comiendo marisco…


Bueno, pues como os decía, la Ría de Arousa tiene un montón de bateas de mejillón… yo no soy muy entendido en el tema, pero para los de tierra adentro, os daré un pequeño esbozo de cómo funciona el tema…Se trata de una serie de depósitos anclados en el fondo, depósitos vacíos, a modo de flotadores… de una estructura sujeta a esos depósitos cuelgan “cuerdas” que están “sembradas” de pequeños mejillones, a modo de “semilleros”… bien, pues con el tiempo esos mejillones crecen y proporcionan una buena pasta al propietario… bueno, no se cuantas cuerdas puede tener una BATEA, que es como se llama esa estructura, pero bastantes, si calculamos que cada “cuerda” puede tener aproximadamente 400 kg de mejillones…. ahí entenderéis que le barco encargado de subir el mejillón a la superficie tenga que tener una pequeña grúa… como la del barco de la foto inferior…


Tuve ocasión de pasear por ese pueblo de pescadores… y curiosamente vi como los vecinos se turnan para controlar sus “semilleros” de almeja, berberecho, etc.Al parecer el turismo y muchos furtivos se aprovechan del trabajo de otros para llevarse el fruto… (almejas, …)Vi una escultura que me llamó la atención, una mano con un bígaro o caracola de mar… y recordé que mis antepasados cántabros utilizaban ese bígaro para llamar a combate o a defenderse de los ataques de tribus extrañas. Incluso hay una danza que utiliza el bígaro para acompañarse, la Danza de Ibio.



Paseando por la playa me quedé alucinando del tamaño de las lapas, yo estoy acostumbrado a verlas pequeñitas, tan pequeñitas que mi “máquina de reñir” las usa para ponérsela en los ojos cuando toma el sol… pero aquí si te descuidas te tapan la cara…. JajajajaAdemás algunas tienen una simbiosis curiosa con las algas, como esta de aquí abajo que regalé a mi amiga Inuk, una lapa con melena.



También pude ver preparadas para su uso las nasas… trampa para pillar el marisco… me recordaron a las ratoneras que tenía mi abuelo en la cuadra para pillar a las ratas… el sistema es similar… boca ancha a modo de embudo que deja entrar y no salir…



Y en uno de los salientes de la roca hacia el mar, paseando con mi amigo el Cafetero, vimos un cruceiro, yo los había visto haciendo el Camino de Santiago, pero a la orilla del mar… y allá que fuimos.


Estaba curioso, tenía la patrona de los marinos, la Virgen del Carmen y a su vez tenía a Santiago…ahí los podéis ver…Además a Santiago le pusieron en su barquita… muy curioso.




De momento dejo la zona… a la que espero volver y a la que os recomiendo visitar… es una maravilla… su carne, sus frutos del mar,… inigualables, frescos y con un sabor exquisito… bueno, ya se que se nota mucho que soy de tijera, de buen comer, y si encima el material es como el que degusté… miel sobre hojuelas.


Y AHORA EN GALEGO:

A última etapa da viaxe por terras galegas foi a Cabo de Cruz concello de Boiro, non o coñecía, está na Ría de Arousa, si e famosa por moitas cousas, pero eu prefiro recordala polas súas bateas de mejillones que me sorprenderon a primeira vez que estiven preto dela. Por certo, foi con motivo da voda dun amigo Javi, que por certo, agora vive por aí preto. Na miña vida comín tanto marisco, e a non ser que me inviten a outra voda por aqueles lares non creo que volva comelo, jajaja, incribles estes galegos comendo marisco. Bo, pois como dicíavos, a ría de Arousa ten unha chea de bateas de mejillóns, eu non son moi entendido no tema, pero para os de terra dentro, dareivos un pequeno esbozo de como funciona o tema. Trátase dunha serie de depósitos anclados no fondo, depósitos baleiros, a modo de flotadores, dunha estrutura suxeita a eses depósitos colgan, cordas que están sementadas de pequenos mejillons, a modo de semilleiros… ben, pois co tempo eses mejillons crecen e proporcionan unha boa pasta ao propietario… bo, non se cantas cordas pode ter unha BATEA, que é como se chama esa estrutura, pero bastantes, se calculamos que cada corda pode ter aproximadamente 400 kg de mejillons entenderedes que o barco encargado de subir o mejillón á superficie teña que ter unha pequena grúa, como a do barco da foto inferior.


Tiven ocasión de pasear por ese pobo de pescadores, e curiosamente vin como os veciños turnanse pra controlar os seus semilleiros de almexa, berberecho, etc. Ao parecer o turismo e moitos furtivos aprovéitanse do traballo doutros para levarse o froito (a almexa, ?) Vin unha escultura que me chamou atención, unha man cun bígaro ou caracola de mar, e recordei que os meus antepasados cántabros utilizaban ese bígaro para chamar a combate ou a defenderse dos ataques de tribos estrañas. Ata hai unha danza que utiliza o bígaro para acompañarse, a Danza de Ibio.


Paseando pola praia quedeime alucinando do tamaño das lapas, eu estou afeito velas pequeniñas, tan pequeniñas que a miña máquina de reñir úsaas pra poñerlas nos ollos cando toma o sol, pero eiquí se che descoidas tápanche a cara. Jajajaja Ademais algunhas teñen unha simbiosis curiosa coas algas, como ista de abaixo que regalei á miña amiga Inuk, unha lapa conguedellas


Tamén puiden ver preparadas para o seu uso as nasas trampa para pillar o marisco recordáronme ás ratoneiras que tiña o meu avó na corte pra pillar ás ratas o sistema é igualiño boca ancha a modo de funil que deixa entrar e non saír.


E nun dos salientes da roca cara ao mar, paseando co meu amigo o Cafeteiro, vimos un cruceiro, eu vinos facendo o Camiño de Santiago, pero á beira do mar? e alá que fomos.


Erache curioso, tiña a patroa dos mariños, a Virxe do Carmo e á súa vez tiña a Santiago, aí podédelos ver.


Ademais a Santiago puxéronlle o seu barquiño, moi curioso.
De momento deixo a zoa á que espero volver e á que os recomendo visitar, é unha hermosura… a súa carne, os seus froitos do mar inigualables, frescos e cun sabor exquisito; xa se que notase moito que son de tixeira, de bo comer, e se encima o material é como o que degustéi… “mel sobre hojuelas”.

viernes, 20 de marzo de 2009

A Burga

Siguiendo con la visita por Ourense nos plantamos en A Burga donde pudimos disfrutar de un nuevo manantial… vamos que… esa provincia está llena de manantiales… cualquier día nos sale un volcán… (Dios quiera que no…).



En esta ocasión la obra estaba recién hecha y a la hora que fuimos estaba tranquilillo y sin gente… aprovechamos para tomar unas fotos, cargar una botellita de agua, agua con olor a sufídrico también, pero en esta ocasión el agua estaba fresquita… menudos tragos que nos pegamos… bueno… “algunas” no, jajajaja.




Os aseguro que es un sitio estupendo para llevarse la comida y pasar un día de campo fantástico… sombra, agua potable, el río… vamos, que imagino que en verano será una pasada…


Pero bueno, también se puede pasar un día de campo con baño incluido en el río pero degustando la comida en alguno de los restaurantes de la zona… pero … ojito, no os durmáis porque la gastronomía es estupenda e imagino que la gente esté al tanto y haya cola.En la foto de abajo podemos ver, porque ya nos lo comimos, jajajaja, una muestra de la gastronomía de la zona… grelos, patatas, garbanzos, chorizo,… de todo, y os aseguro que muy bueno, como que uno que se adentra en estas tierras y que se dedica a pasear, poco, y a degustar gastronomía típica… pues coge peso jajajaja.




Claro, para acompañar a estas viandas es necesario un buen vino, el de la zona es bueno, al respecto os diré que el que esto redacta no tiene ni pajotera idea de vinos, pero mi paladar me dice “este es bueno”, “este es malo”, supongo que entiende lo mismo que mi cerebro, osea, nada, pero sabe SI LE GUSTA O NO, y eso es suficiente. En esta ocasión ese vino fuerte, rojo, y que hacía estos reflejos de la decoración del techo le gustó.



Y después un pequeño paseo para seguir contemplando rios, reflejos de árboles y por supuesto, del fotógrafo en el agua… y otra fuente de aguas termales, en éste caso eran frias.En estas fotos se trata de otra zona del río en el cual existe otro de los innumerables parques donde disfrutar con la familia, amigos… vamos, que es otra zona que os recomiendo sin ninguna duda.Situado en el Ayuntamiento de Teo, Puente Vea donde se encuentra la Burga.




AHORA EN GALEGO:


Seguindo coa visita por Ourense plantámosnos na Burga onde puidemos gozar dun novo manantial? imos que? esa provincia está chea de manantiales? calquera día sáenos un volcán? (Deus queira que non).


Nesta ocasión a obra estaba recentemente feita e á hora que fomos estaba tranquililño e sen xente, aproveitamos para tomar unhas fotos, cargar unha botelliña de auga, auga con cheiro a sulfídrico tamén, pero nesta ocasión o auga estaba fresquiña, miúdos grolos que nos pegamos, bo… algunhas non, jajajaja.

Asegúrovos que é un sitio estupendo para levar a comida e pasar un día de campo fantástico, sombra, auga potable, o río. -que imaxino que no verán será unha pasada.

Pero bo, tamén se pode pasar un día de campo con baño incluído no río pero degustando a comida nalgún dos restaurantes da zona, pero… ¡ojito!, non vos durmáis porque a gastronomía é estupenda e imaxino que a xente estea ao tanto e haxa cola. Na foto de abaixo podedes ver, porque xa nolo comemos, jajajaja, unha mostra da gastronomía da zona; grelos, patacas, garbanzos, chorizo, -de todo, e asegúrovos que moi bo, como que un que se penetra nestas terras e que se dedica a pasear, pouco, e a degustar gastronomía típica, pois colle peso jajajaja.


Abofé, para acompañar a estas viandas é necesario un bo viño, o da zona é bo, diso direivos que o que isto redacta non ten nin puta idea de viños, pero o meu paladar dime: este é bo, este é malo, supoño que entende o mesmo que o meu cerebro, osea, nada, pero sabe SE LLE GUSTA ou NON, e iso é suficiente. Nesta ocasión ese viño forte, vermello, e que facía estes reflexos da decoración do teito gustoulle.


E despois un pequeno paseo para seguir contemplando rios, reflexos de árbores e por suposto, do fotógrafo no auga e tamen outra fonte de augas termais, niste caso augas frias.Nestas fotos trátase doutra zona do río no cal existe outro dos innumerables parques onde gozar coa familia, amigos, que é outra zona que vos recomendo sen ningunha dúbida.
Sito no concello de Teo, en Ponte Vea a chamada Burga.

martes, 17 de marzo de 2009

Nostalgia



Es curioso, resulta que acabo de tomarme una cerveza Quilmes en una jarra Quilmes de las dos que me regaló una amiga argentina que conocí a través del blog y que tuve ocasión de abrazar en Buenos Aires y resulta que ayer preparé una foto para… sabe El Supremo Hacedor cuando…, bueno, eso pensé cuando preparé la foto pero… hoy vuelvo a verla con la jarra en la mano y… me entró nostalgia, tanta que la he subido al blog también…

Y aquí estoy, como un tonto escuchando la banda sonora de NO LLORES POR MI ARGENTINA y recordando los buenos ratos que pasé en compañía de mis amig@ss, los que fueron conmigo y los que conocí allí… deseo de todo corazón que algún día, si el Supremo Hacedor lo considera, volvamos a vernos… aquí o allí… y con escalofríos recorriéndome la espalda…

Quien diga que este trasto y este medio no tiene “también” cosas buenas… es que no tiene ni puta idea… (conozco vari@s...).

Y pienso, soy afortunado… si, en muchos aspectos lo soy… tengo gente que me quiere, familia (parece lógico pero no lo es tanto…), amig@s, conocidos (supongo que estos sienten afecto),… he tenido oportunidad de viajar mas de lo que nunca soñé y que espero seguir haciéndolo si este Ser Supremo me da tiempo y algunos “eurelios”.

Decía nuestro pequeño amigo Oscar que no hago daño, o algo así puso un día… efectivamente, conscientemente no lo he hecho nunca, supongo que alguna vez lo habré hecho sin darme cuenta pero … prefiero “pasar” de la gente que “no me mira bien”, con su pan se lo coman, si hay justicia… uno u otro lo pagaremos si lo hemos hecho mal…

Y como ya se acabó la canción y la cerveza parece que me ha reblandecido el cerebro… pues lo dejo para otro rato, hoy creo que me pasé.

sábado, 7 de marzo de 2009

Burgas cerca de Ourense

Otra de las visitas que hice en compañía de estos amigos a los que llamaré CAFETERO y MARI, fué a un lugar que no me imaginaba ni por casualidad.... me habían hablado de las BURGAS.... y eso me sonaba a carnaval, a Murga... pero .... que va...

Llegar a la orilla del río y ver una especie de piscinas ahumando... bueno, pues la verdad es que como el tiempo estaba un poco fresquillo... lo entiendes... lo que no entiendes es que al meter la mano te quemes.... y piensas.... ¿como puede estar el agua a 60ºC al lado de un río de aguas frías...? sencillo, son emanaciones volcánicas...
Y como suele ocurrir en los mejores momentos... me quedé sin batería en la cámara de fotos... afortunadamente llevabamos varias... ¿veis? es uno de los motivos por los que no me gustan las baterías en las cámaras, prefiero las pilas...

¡Ah! que os parece que exagero con los 60ºC? pues no exagero nada... me quemé el dedo y Sari los pies...

Por otra parte, y aunque a MARI no la guste el olor y no quiera probarlo... ese agua tiene componentes sulfídricos (creo que son esos, los que huelen como a huevos podridos, a bomba fétida.... jajajaja), yo ya conocía ese olor, aquí hay un agua, en el Balneario de Corconte (no diré si es Cantabria o Castilla-León porque no estoy seguro...) que tiene ese mismo olor, pero sale muy fría, es muy buena para el riñón, diurética.

Pues en esa fuentecita y gracias a que el CAFETERO siempre lleva unas botellas de agua en su vehículo (entre ellas alguna de cristal ya que de otra forma se derretirían...) cargué una de ellas y cuando la temperatura fué apropiada... la fuí bebiendo.

Claro que, cada vez que abría la botella en el vehículo alguien abría la ventanilla para que saliese el olor... jajajaja

En esta fuentecilla tipo a las del oeste americano de las pelis es donde cargamos la botella...

Seguimos caminando por la orilla del río y viendo mas Burgas... y ahí empieza mi cabreo... ¡¡¡¿¿como coño no se promociona debidamente esta riqueza??!!!

Vamos a ver, tiene un paseo muy bonito y muy cuidadito ( en algunos sitios), la gente que lo conoce acude a tomar su baño ... supongo que es fantástico para la piel,... y digo supongo porque no había ni un cartel en el que se dijesen las propiedades de esas aguas, bueno, al menos yo no lo vi...

Las instalaciones son buenas, aunque supongo que con una buena promoción se mejorarían... ¿a alguien no le interesa? es que no encuentro motivo... y digo de estas que están a la entrada de Ourense, pero después vi otras en otros pueblos, ya os hablaré de ellas...

Bueno, tengo en mente volver y llevar mi traje de baño tanto si es en invierno como en verano... hay "piscinas" en las que el agua se va enfriando.... de otra manera... y pienso bañarme y contaros mi experiencia, por supuesto.


En bromas les decía a mis amigos que esa temperatura era buena para pelar las gallinas .... jejejeje

Ademas... no me fastidien... ¿a que es bonita esta puesta de sol?..., pues nada, os la dejo para que disfruteis.

Creo que ya os he dicho que estas Burgas están a la entrada de Ourense ¿no?

AHORA EN GALEGO CON UNOS ENLACES...

Outra das visitas que fixen en compañía destes amigos aos que chamarei CAFETERO e MARI, fué a un lugar que non me imaxinaba nin por casualidade.... faláranme das BURGAS.... e iso soábame a entroido, a Charanga... pero .... que vai...

Chegar á beira do río e ver unha especie de piscinas afumando... ben, pois a verdade é que como o tempo estaba un pouco fresquillo... enténdelo... o que non entendes é que ao meter a man te queimes.... e pensas.... como pode estar a auga a 60ºC á beira dun río de augas frías...? sinxelo, son emanaciones volcánicas...


E como adoita ocorrer nos mellores momentos... quedei sen batería na cámara de fotos... afortunadamente llevabamos varias... vedes? é un dos motivos polos que non me gustan as baterías nas cámaras, prefiro as pilas...

Ah! que vos parece que esaxero cos 60ºC? pois non esaxero nada... queimeime o dedo e Sari os pés...

Por outra banda, e aínda que a MARI non a guste o cheiro e non queira probalo... esa auga ten compoñentes sulfídricos (creo que son eses, os que cheiran como a ovos podrecidos, a bomba fétida.... jajajaja), eu xa coñecía ese cheiro, aquí hai unha auga, no Balneario de Corconte (non direi se é Cantabria ou Castela-León porque non estou seguro...) que ten ese mesmo cheiro, pero sae moi fría, é moi boa pra o ril, diurética.

Pois nesa fonte e grazas a que o CAFETERO sempre leva unhas botellas de auga no seu vehículo (entre elas algunha de cristal xa que doutra forma se derretirían...) carguei unha delas e cando a temperatura foi apropiada... a bebin

Claro que, cada vez que abría a botella no vehículo alguén abría o portelo para que saíse o cheiro... jajajaja

Nesta fonte tipo ás do oeste americano das pelis é onde cheamos a botella...

Seguimos camiñando pola beira do río e vendo mais termas... e aí empeza o meu cabreo... como c… non se promocioa debidamente esta riqueza??!!!

Imos ver, ten un paseo moi fermoso e moi coidado ( nalgúns sitios), a xente que o coñece acode a tomar o seu baño ... supoño que é fantástico para a pel,... e digo supoño porque non había nin un cartel no que se dixesen as propiedades desas augas, bo, polo menos eu non o vin...

As instalacións son boas, aínda que supoño que cunha boa promoción melloraríanse... a alguén non lle interesa? é que non encontro motivo... e digo destas que están en Ourense, pero despois vin outras noutros pobos, xa vos falarei delas...

Bo, teño en mente volver e levar o meu traxe de baño tanto se é no inverno como no verán... hai "piscinas" nas que a auga se vai arrefriando.... doutra maneira... e penso bañarme e contarvos a miña experiencia, por suposto.

En bromas dicíalles aos meus amigos que esa temperatura era boa para pelar as galiñas .... jejejeje

Ademais... non me amolen!... ¿a que é fermosa esta posta de sol?..., pois nada, déixovola para que disfruteis.

Creo que xa vos dixen que os manantiais están en Ourense… a caron do río Miño e chamanse…Chavasqueira, O Tienteiro e Outariz.

http://www.absolutourense.com/las-burgas/

http://www.absolutourense.com/las-termas-de-outariz-abriran-el-viernes/

Este enlace das Burgas manantial que atopase no centro de Ourense e que a partir de aí veredes as outras tres coñecidas, A Chavasquiera, Ou Tinteiro e Outariz

martes, 3 de marzo de 2009

Monasterio de Oseira (Ourense)

A pesar del poco tiempo que estuve en la Comunidad Gallega me dió para ver algunas de las miles de cosas representativas...


Por supuesto que si llego a ir "por libre" no me habría enterado que existía lo que allí llaman El Escorial Gallego... se trata del Monasterio de Oseira en el Concello de Cea, un monasterio del S XII y que en principio fué "montado" y "fundado" por unos ermitaños.

El Monasterio tiene mucho que ver (supongo), pero en esta ocasión solo nos dió tiempo a visitar su exterior... el tiempo no es como el chicle, no se puede estirar... y bueno, como siempre digo... "si hasta aqui he podido vivir en la ignorancia y el desconocimiento del lugar... supongo que podré vivir otra temporada sin conocerlo a fondo...". Dejemos la visita del interior para cuando volvamos.



Aporveché para sacar unas cuantas fotos del exterior, de sus escudos y demás... y... bueno, quizás sea un poco crítico, pero es que la idea de conjunto que me hice fue... un poco "particular".


Si tenemos en cuenta que parte de la edificación es un Hotel, que supongo que sus fundadores, la Orden del Cister, reciben al menos una parte para su orden... pues también podían exigir a al e
mpresa que lo regenta ... un poco de ... limpieza de cara. ¿A que me refiero?. Ahora os lo cuento...
Escudo con castillos y leones... Orden del Cister en Castilla.



Para los que no lo sepan, Galicia tiene infinidad de edificios construidos en piedra, granito mas concretamente, y gracias a eso los edificios aguantan muy bien porque... bueno, ya lo veis en la foto de abajo, supongo que esa piedra libre de ese tipo de hongo será una maravilla... ese caballero tumbado y el edificio completo, claro.

La foto de abajo la saqué porque me recordó al Baldaquino de San Pedro de El Vaticano, el tipo de columna retorcida pero ... los hongos esos de la piedra... ¡con lo bonito que sería limpio!.

Por cierto, mi amiga Mari Carmen me habló de la Virgen de la Leche pero... debe estar dentro del Monasterio... la próxima vez que vaya a ver si la puedo sacar una foto... aunque igual, como suele ocurrir, no dejan sacar fotos...



EN GALLEGO...


A pesar do pouco tempo que estiven na Comunidade Galega deume para ver algunhas das miles de cousas representativas...

Por suposto que se chego a ir "por libre" non me decato que existía o que alí chaman O Escorial Galego... trátase do Monasterio de Oseira no Concello de Cea, un monasterio do S XII e que en principio foi "montado" e "fundado" por uns ermitaños.


O Monasterio ten moito que ver (supoño), pero nesta ocasión só deunos tempo a visitar o seu exterior... o tempo non é como o chicle, non se pode estirar... e bo, como sempre digo... "se ata aquí puden vivir na ignorancia e o descoñecemento do lugar... supoño que poderei vivir outra tempada sen coñecelo a fondo...". Deixaremos a visita do interior para cando volvamos.
Aproveitei para sacar unhas cantas fotos do exterior, dos seus escudos e demais... e... bo, quizais sexa un pouco crítico, pero é que a idea de conxunto que fíxenme foi... un pouco "particular".

Se temos en conta que parte da edificación é un Hospedaxe, que supoño que os seus fundadores, a Orde do Cister reciben polo menos unha parte para a súa orde... pois tamén podían esixir á empresa que o rexenta ... un pouco de ... limpeza da face. ¿A que me refiro?. Agora cóntovolo...

Escudo con castelos e leóns... Orde do Cister en Castilla.


Para os que non o saiban, Galicia ten infinidade de edificios construídos en pedra, granito mais concretamente, e grazas a iso os edificios aguantan moi ben porque... xa o vedes na foto de abaixo, supoño que esa pedra libre dese tipo de hongo será unha marabilla... ese cabaleiro tombado e o edificio completo, claro.


A foto de abaixo saqueina porque me recordou ao Baldaquino de San Pedro do Vaticano, o tipo de columna retorta pero ... os hongos eses de a pedra... ¡co bonito que sería limpo!.

Por certo, a miña amiga Mari Carmen faloume da Virxe do Leite pero... debe estar dentro do Monasterio... a próxima vez que vaia verei se podo sacar unha foto... aínda que igu
al, como adoita ocorrer, non deixan sacar fotos...